مرکز پزشکی، آموزشی و درمانی امام حسین(ع)

در تاریخ 96/9/8 گروهی متشکل از پرسنل بیمارستان به همراه خانواده و تیم اجرایی شورای فرهنگی مرکز عازم مشهد مقدس شدند . این اردو که سرمای  نیمه اذر ماه را همراه داشت با همدلی و صمیمیت مسافران و همکاران گرم و با طراوت به اتمام رسید وپس از زیارت امام رضا(ع) و سفری سیاحتی این تیم در تاریخ 96/9/11 به سمت تهران حرکت نمودند.

جای همه‌ی مشتاقان در مشهد مقدس خالی . حرم امام هشتم همان طراوت و آرامش و وقار همیشگی را داشت . تمام صحن‌ها و مناره‌ها و ایوان‌هایش با آدم حرف می‌زد . گل و بوته‌هایی که روی کاشی‌ها و یا روی قالی‌ها و یا روی آیینه‌کاری‌ها و یا روی درهای‌منبت و یا ضریح نقره‌ای بود انسان را از تمام آلودگی‌ها به سایه‌سار تفکر و معنویت دعوت می‌کرد . عظمت معماری تلاش می‌کرد تا بنایی در شان و عظمت صاحب آن بیافریند . گویی انسان‌ها می‌آیند تا در آنجا آرامش را بنوشند و به همین خاطر است که زیر آن سقف چه سیاست‌مدار و چه نجار و چه کشاورز و چه محصل و چه تاجر همه به یک کار مشغولند و آن پیرایش درون . اشک‌ها بی محابا جاری است .

جوان عربی را دیدم که دائما در حرم می‌چرخید . از یک در خارج می‌شد و از در دیگر مجددا اذن دخول و سلام می‌داد می‌آمد نزدیک، زیارت‌نامه می‌خواند ، گریه می‌کرد ، می‌نشست و دوباره می‌رفت .

پرستوهای از سفر برگشته نیز حرم ولایت را غنیمت شمرده‌اند اما نه مثل کبوتر‌هایی که از بس تعریف‌شان را کرده‌اند و برای‌شان گندم درجه‌یک ریخته‌اند ، آنجا جا خوش کرده و دیگر زحمت چرخیدن به دور گنبد آقا را هم به خود نمی‌دهند.

به قول استاد الهی قمشه ای :"در پاسخ اینکه معصومین را کجا ببینیم؟" 

میفرمایند:"فی قلوب من والاه قبره""هرکجا شما دلتان با اوپیوند برقرارکند ، او آنجاست ، بایدکسی را زیارت کرد که دوستدار آن معصوم است ، وی همانجاست".

الهی همیشه دوست واقعی هم باشیم.